degisiklik gibi hisler

bugun ise uykusuz gittim resmen ayakta uyuyordum ustunede 1 saate yakin patronu bekledim sandalyede uyuya kalacaktim resmen.temizliktir gunluk islerdir beni cok yordu

sanki her seyi yiyip bitiren bir karanlik var ve beni ondan koruyan tek sey bir kibrit tanesinin isigi ve o da hizla tukenitor aynen bunu hissettim.ogle arasi oldugundaysa eve geldim ve hizla yemegini yedikten sonra hayatin sonuna geldigimi dusundum ciddi ciddi intihari dusundum gozlerim doldu aglayacak gibi oldum

kendimi zorlaya zorlaya dukkana geri geldim ufak temizlikleri yine zar zor yaptim

ama bir sure sonra alistim gibi musterilerle ilgilendim musterilerin patronla muhabetlerine katildim ve iyi hissettim bir insanlarin bana gulumsemesi beni dinlemesi samimi davranislari bi an icimdeki nefreti soo etkisiyle yok etti ve eski cocuk halime dondum icime bir yasam enerjisi geldi insanlara karsi gulumseyebildim cocuklara karsi gulumseyebildim.eve yorguj geldim topuklarim agriyordu ama hayat bu degil midir zaten?yasam savas degil midir herkes biraz daha nefes almak yemek icmek icin cabalayip durmaz mi

yinede hep boyle olmayacagi ortada bu dunyaya uyum saglayaniyorum her acidan gerideyim giyim kusam hayat isler insanlar iliskiler filan hepsi copluk durumunda

bgun icime bir parca umut atesi geldi ama yakinda sonecegine eminim suaja kdar hep oyle oldu kesin haciz filan gelir deprem falan olur ev fslan coker illa sorun cikar.

gercek orrada gercekleri kaldiramadigim icin kendime yalanlar soyluyor yeni gerceklik yaratiyorum.ayji sekilde bir cesit kimlik bulanimindayim

ben kimim?hangisiyim?sadist sapkin sapik olan mi iyi kibar medeni olan mi?bunu sen secersin diyeceksiniz ama suana kadar benim canimi yakan bana iskenceler eden ve sadist sapkin sapigi yaratan iyi saf kibar olandi

sevgiden ofkeyle nefrer etmem mi gerek yoksa bunca canimi yakmasina ragmen ona bi sans vermem mi veya tum bu cabalamaktan ugrasmaktan dusunmekten vazgecip yapmam gerekeni yapmam mi?

bende önceleri her şeyden nefret ederdim.ağlardım içime kapanıp daha çok insanlardan kaçar ve nefret beslerdim.ama sonra değiştiricem kendimi dedim.İnsanlarla iletişim kurmaya çalıştım.önceleri ben giderken sonra onlar gelmeye başladı.her ne kadar iletişim kursamda her şeye kendimi hazırladım.İhanet etmelerine ama direndim.İçlerinde ağlamamayı öğrendim.sonra bir şeyler başara bildiğimi gördükleri zaman saygı duymaya başladılar.kişiliğinin olduğunun farkına vardılar.ve nefretimden gözümün kararmasından iyileri de görememişim meğer sonra onları görmeye başladım.hayatıma en ufak zarar vereni sildim.ve mutluyum.çemberime dahil ettiklerimi de seviyorum.sınava tutmadan kimseyi hayatıma almıyorum😊

3 yorum daha var, göster