ucuncunesilsaglikci
üniversite-1'deyken evde tek kaldım. ara sıra kabusla uyanırdım. en azından biri olsa nefesinden güç alıp rahatlayabilirdim ama yoktu işte. dua ederdim ederdim, korkum dinmezdi. ne zaman ki o'na mesaj atardım,işte o an bıçakla kesilir gibi kesilirdi korkum, uyumaya devam edebilir hale gelirdim. çok ilginç değil mi? o saatte, telefonun yasak olduğu bir yerde asla mesajıma geri dönmeyeceğini, dönemeyeceğini bilirdim; ama onun orda olması bile yetiyordu belki. belki de bilinçaltım o'nu kahraman bellemişti. adı bile hazırdı:emzikli kahraman 😊😂.
sonra zaman geçti bazı şeyler değişti, ben hala kabuslarla uyanıyorum dahası artık kabus gibi geçen günlerim bile oluyor. zorla uyuyorum,zorla uyanıyorum. zorla büyüyorum, zorla.

Yorumlar

heygidieskigunler
yok yok söyleme öyle şeyler valla uzun bir yol olabilir konuşulması gereken bir mesela