ucuncunesilsaglikci
üniversite-1'deyken evde tek kaldım. ara sıra kabusla uyanırdım. en azından biri olsa nefesinden güç alıp rahatlayabilirdim ama yoktu işte. dua ederdim ederdim, korkum dinmezdi. ne zaman ki o'na mesaj atardım,işte o an bıçakla kesilir gibi kesilirdi korkum, uyumaya devam edebilir hale gelirdim. çok ilginç değil mi? o saatte, telefonun yasak olduğu bir yerde asla mesajıma geri dönmeyeceğini, dönemeyeceğini bilirdim; ama onun orda olması bile yetiyordu belki. belki de bilinçaltım o'nu kahraman bellemişti. adı bile hazırdı:emzikli kahraman 😊😂.
sonra zaman geçti bazı şeyler değişti, ben hala kabuslarla uyanıyorum dahası artık kabus gibi geçen günlerim bile oluyor. zorla uyuyorum,zorla uyanıyorum. zorla büyüyorum, zorla.

Yorumlar