her neyse demiş şair. bizde gitmeleri sever gidenlerin arkasından bıraktıklarıyla yetinmeye mecbur bırakılmış bir kapı önü paspası gibi yaşarız o zaman. güzel mi demiş kötü mü demiş demiş de iyi bir bok mu yemiş bu şair size kalmış orası. açıkçası ne düşündüğünüzü bilmiyorum, ne düşündüğümü bilmediğim gibi. tamamen düşüncesiz olmak isterdim bazen dürtü,duygu,ihtiyaç hiç bir şeyim olmasın isterdim hep bir fazlalık gibi gelmiştir bana hayat. ölümden önceki bir kaç fazlalıkla yetinmiyor muyuz hepimiz ? azıcık dürüst olun kendinize sorun şuan. ne yapıyorsanız ne düşünüyorsanız bir kenara bırakın ve o basit ama bir o kadar da korkunç soruyu yöneltin en büyük acımasızlığınızla '' mutlu muyum? '' sorusu. şaka lan şaka mutlu olup olmamakla bir derdim yok. asıl sormanızı istediğim soru '' yalan mıyım?'' . ben sizin de adınıza düşünüp cevaplama zorunluluğu hissettim kendimde bu gece. ben bok yedim çünkü uyku denen şeyin gece geldiği zamanları 4-5 yıl önce bitirdim artık gündüz uyuyorum ve hayır vampir değilim.yalanız biz. en sevdiğimiz renk, tuttuğumuz takım, dini inancımız, eski sevgiliye olan hasretimiz, açlığımız vs. vs. uzatarak sizi de yormayacağım yoldaşım. önemli olan tek bir şey var aslında hayatta bence. keşke yapmasaydım veya keşke yapsaydım dememek. düşünmek sorun değil hepimiz düşünüyoruz yılda bir kez dahi olsa başka türlü yapsaydım nasıl olurdu diye. sorun olan şey bence diyorum gene ama anladınız siz :^^: bu keşkeyi içimizden kendimize söyleyerek kendimizi bitirmemiz. sizinle konuşmadığımın farkına varacak mısınız çok merak ediyorum.
şizofrenim yok ama kendi kendime çok konuşurum ben şarkı söylerim kendime sevdiğimden değil konuşacak fazla insan bırakmadım çevremde ben. hep yanlış yaptım af dilemeyi de pek beceremem zaten konumuzda bu değil sapıtmayın şimdi. bak lafımı unuttum sizin yüzünüzden baştan okuyacağım yazdığım her şeyi. dediğim gibi kendi boyumdan fazla keşkelerim var benim hemde santimetre olarak ele alındığında. keşke olmasaydı diyorum bazen o kadar keşke seven bir rahatsızım. acı şeyler yaşadınız hepiniz biliyorum birini yada birilerini kaybettiniz yerine başkasını veya başkalarını koyup onları da kaybederken oturduğunuz yerden gidişini alkışladığınız bile olmuştur belki. benim de olmuştu ama artık yok acıyı bile hissetmiyorum ben. büyümenin böyle olduğunu söylemişti babam daha az hissetmek daha az yaşamak olduğunu söylemişti. ona soramam ben çünkü yok artık. annemle aylardır konuşmuyoruz zaten dersler yoğun falan filan diyerek geçiştiriyorum kendisini kardeşlerimle çok samimiyim ama tamamen vazgeçmekten korkuyorum her şeyi.lan keşke demişken keşke de bu kadar uzun yazmasaydım okuyan insana da yazıktır