mutlu değilim mutsuzda değilim, ne hissediyorum onuda bilmiyorum. zaten beni en çok üzen arafta kalmak. çok şükür üniversitemi de kazandım istediğim şehirde oldu, ailevi bi sorun da yok anlayamıyorum neden böyleyim. sanki bişeyler eksik gibi... kendimede kızıyorum şükürsüzlük mü yapıyorum diye. ani ruh değişimleri yaşıyorum, neşeliyken çalan slow bi müzik yetiyo üzülmeme. fazla duygusal ve kırılganım, her şeyi kafama çook fazlaa takıyorum, hayat benim gibi insanlar için biraz zorlayıcı sanırım. bu yüzden "susmak" bu aralar en çok kullandığım iletişim şeklim...

bide rüyada görmek var kii aylar sonra gerçekten görüyormuş gibi hissetmek ve uyandığında o rüyanın gerçekleşmesi için dua etmek... rüyamda eğitim fakültesinin önünden geçerken diyorum ki arkadaşıma ben mi yanlış görüyorum yoksa o mu diyorum uzun uzuun bakıyorum samsun da olamaz çünkü, sonra duyuyor dedikleri mi yanlış görmüyosun ben burdayım diyo senin için geldim, uyanınca bile ağlamışsım gibi hissettim uzan zamandır görmediğimi ve nasıl özlediğimi farkettim. çok fazla bişey yaşamamışken onunla, nasıl bu kadar çok benimseyebildim gerçek bilmiyorum. ben mi abartıyorum bu sevgi işini yoksa hiç takmayan insanlar mı bana denk geliyo bilemiyorum. bu sene yeni başlıycam üniversiteye ve hala üzülüyorum oraya gidincede unutamazsam ya...

bir insanı sevmeye bilirsin, kimse karışamaz ama saygı duymak zorundasın..! bu kadar mı zor, sana değer veren insanı kırmamak en azından bunun için çabalamak. İnsanları gördükçe diyorum gerçekten sevebilen koşulsuz çıkarsız birileride var mıdır bi yerlerde? umarım vardır ve beni bulur çünkü gerçek aşka inancım yavaş yavaş azalıyor...