yerdekibulutlar
özlemek öyle bir şey ki kalbin sızlıyor da elinden bir şey gelmiyor ya. kimi zaman hatalarına yeniliyorsun kimi zaman da söylediklerine. zamanla herkes sever, sevilir diye düşünüyorum. bazı aşklara imreniyoruz belki ama şans bile tanımadığımız insanları unutmamak lazım. mutsuzum çünkü efendi adamları kaybettim. hayatımda hangi konum da olduklarının bi önemi yok, sevgili ya da dost. güzel kaybettim işte. efendi adam yerine piç tercihi burda doğruluğunu kanıtlıyor sanırım benim için.
yerdekibulutlar
hiç tanımadığı,görmediği,gözlerinin içine bakarak bir şeyler anlatmadığı birine nasıl duyguları olabilir ki insanın diyordum hep. uzun zamandır ekşi de girdiği her entryi saat başı okuyorum. gün içerisinde yaptığı her şeyi yazsın istiyorum, her anını merak ediyorum, bol bol yazsın da böyle tebessüm edeyim istiyorum. öyle farklı ki düşünceleri, cinsiyetinin bi önemi yok 'böyle insanlar da varmış' dedirtiyor. hayatımda değil belki de hiç olmayacak ama ne zaman okusam yazdıklarını hep gülümsetecek. hayata dair bir çoğumuzun eksikliği de bu olsa gerek, gülümsemek.
yerdekibulutlar
ülkecek öyle günlerden geçiyoruz ki yaşadığımız her anı mucize gibi görmeye başladım. masum insanların katledilmesi herkesi bu kadar derinden etkilemiyor olmalı ki küçücük dertlerini kocaman görüyorlar. yakınımızdan birilerini bu denli acı bir şekilde kaybetsek yine böyle duyarsız kalır mıydık acaba?
yerdekibulutlar
tavsiyelerden sıkılan bir ben miyim ya? İnsanların hata yapmasından bu kadar korkmasak keşke. bazen doğru olmadığını bildiğin halde gitmek istersin, söylemek, sevmek hatta kaçmak istersin. çünkü bilirsin ki vazgeçmek en büyük pişmanlıktır.
yerdekibulutlar
hiçbir şeyi ve kimseyi önemsemediği günleri özler ya insan. hissettiklerini kelimelere dökemez hale gelip boşlukta hisseder ya.. bilmiyorum böyle bir şey işte yitirmişlik,çaresizlik.