şimdi dinlediğim vals umut taşıyor oysaki...ama içimde en ufak bir umut kırıntısı yok.onca yorgunluğun,kırkınlığın,küskünlüğün,emeğin,çabanın,tükenmişliğin ardından geriye kalan kocaman bir hiç ise,işte o zaman rüzgarlı bir tepeye gidip-hatta yanında denizide olan bir tepeye gidip-kollarını iki yana açarak,sadece sessizce rüzgarın tenini usulca okşamasını istersin,içinden vedalaşıp bütün her şeyle usulca bırakırsın kendini boşluğa.