ne yazık ki senin bahsettiğin kültür ile benim yaşadığım kültür arasında çok fark var.bunu annem ve babamın öğretmen olmasına bağlayabilirim.çünkü pedagoji eğitimi ebeveyn veya hoca olan kimsenin çocuğun halinden anlamasına yarıyor.ailenden gördüğün sadece sen sadece sus tavrı ne yazık ki kültürü yanlış uygulayan bir aile görüntüsü sunuyor .gerek annem gerekse babam korumacı oldukları kadar nerede duracağını bilen insanlardı.sosyal faaliyetlere katılmama izin vermezlerdi lise çağına kadar.ama şu an dönüp baktığımda onlara hak veriyorum.çünkü çocuğun ilkokul çağındaki bilinçsiz ve korumaya muhtaç olma durumu var.siz kendi canınızdan olan birini nasıl başkasına emanet edip bir yere gönderebilirsiniz ki?biraz duygusal yaklaştım realitelere geçeyim.benim ebeveynimden gördüğüm asla çocuklarının kendi odasına çekilip kendi kendini terk ettirmesine izin vermezdi.akşamları hep birlikte oturulur .klasik okulda ne yaptınız soruları.sohbet muhabbet şeklinde olurdu.gerektiğinde birlikte kitap okunurdu.gerektiğinde aile toplantısı diyebileceğimiz kişinin istek arzu şikayet vb. konuları dile getirebildiği serbest kürsü diyebileceğim bir şey ortaya konulurdu.hepimiz sıralardık babam bunları yazar ve ardından yapabileceğimiz yapamayacağımız şeyleri söylerdi.bunlar benim konuşma becerimi ve kendime güvenimi getirirdi.ancak büyüklerin hep birlikte sohbet ettiği büyük meclislerde bize susmak öğretilmişti.sadece gerektiği noktada soru sorulursa cevap verir.o mekandaki konuşmadan faydalanabildiğimiz kadar faydalanırdık.konuşan tek kişiyse merak ettiklerimizi sorabilirdik.benim aldığım eğitim bu şekildeydi.tabi bunun böyle olmasında din,tasavvuf gibi etkenleri atlayamam çünkü namaz ,oruç gibi ibadetlerdeki birlikte hareket etme, disiplin sahibi olma konusunda çocuğa kattığı şeyler inanılmazdır.tasavvufa gelirsek bazı kimseler bu konuda farklı görüşte olsalar da benim gördüğüm tasavvuf hayatı disiplinize eden güzel ahlak ve yumuşak huyluluğu benimsetmek ve kişinin ruh dünyasını rahatlatmak için muhteşem bir araç.benim nerede konuşup nerede susmam gerektiğini bana tasavvuf öğretti. osmanlıdan kalmış kültürün son birkaç damlasıyla idare ettiğimiz şu günlerde kültürümüze sahip çıkmalı ve batıdan gelen aşırı serbestlik ,aptalca özgüven,ölümüne rahatlık dolu disiplinden bihaber olan batı kültüründen gerektiği kadar uzak durup özümüzü muhafaza etmeye çalışalım.kültürümüz yalnızca birkaç damladan ibaret değil kalan damlaları takip edersek uçsuz bucaksız bir deniz olduğunu göreceğiz.biraz yarıda bıraktım ama çıkmam lazım.bu konuda yazmak istemezdim ama oldu bir kere benim görüşlerimdeki bir hatayı,yanlışı lütfen tasavvuf ve din konusunda genellemeler yapmakta kullanmayalım.çünkü ben daha yolun başındaki bir kimseyim öğrendiklerim ve yazdıklarım senkronize olamayabilir.

sanırım benim ailem biraz yanlış anlaşılmış. ben teyzemle büyüdüm ve bana her konuda izin verdi gibi bir şey. sosyal etkinliklere de katıldım, ona direkt ne düşündüğümü de söyledim. ne bileyim bana nasıl geçtiğini günün gibi sorular sordu, bunları da konuştuk. annemin yanına geçince annem de sorardı okulda günümün nasıl geçtiğini, lise çağına gelmeme rağmen 3 günlük İstanbul gezisine izin vermek istemeyip babam izin vermişti. yani sosyalleşmeme pek engel olmadılar. endişelendiler evet. ama yine de izin verdiler. ben anne ve babamda şunu yanlış görüyorum: onlar kendi doğrularını kabul ettirmeye çalışıyorlar. çocuklara kıyafet alışverişi de olsa annem beğendiğini beğendirtmeye çalışır mesela. kavga çıkar. ben çocukları desteklerim. bir tartışma da annemle benim aramda çıkar. bunları hep sen böyle yapıyorsun, karşılık veriyorlar der bana. ama aslında karşılık vermiyorlardır. onlar ne istediklerini dile getiriyorlar. annemin bana dediği şey siyasi olaylarla ilgiliydi. ki aslında haklı bir yönden. bu benim ileride mesleğimi de etkiler. ama görüşümün olmaması kötü bir durum. şu anda siyasetle ilgilenmem, takip de etmem öyle. ama az buçuk bir görüşüm vardır. ben annemleri bildiğim için bunu da evde paylaşmam. yanlış anlarlar çünkü. sonra başlar annem kendi doğrusunu empoze etmeye çalışmaya.. ve haklısın anne ve babanın öğretmen olmaları aldığımız kültür eğitimini farklı kılıyor. neyse kısaca iyi ki beni teyzem eğitmiş diyorum. annemin hakkını da yadırgayamam üstümdeki. ama teyzemin eğitmesi iyi olmuş. yoksa şu anda birçok konuda özgüveni olmayan, asosyal biri olabilirdim. annem de izin verir ama kendisine kalsa vermeyecek taraftadır..