hiçbir şey yok gibi yaşıyorum. ama bazen donuyorum sonra bir bakıyorum bir saat iki saat geçmiş ben sadece boş duvara bakarken. geceleri yazmaya bile vakit bulamayan ben durmadan yazıyorum, tükenmez kalemler tüketiyorum sivri kelimeleri saplıyorum satırlarda sana sonra bir alt satırda kalemimin ucu okşuyor seni gene yumuşuyorum , kıyamıyorum. üç yıldır hayatıma kimseyi almayan ben aşk acısı gibi saçma bir olgudan yakınmaktan korkan ben durumuma ad vermek istemiyorum. sana da o kadar sorduydum ya gidersen diye sevmek istemedim başta seni ama sen korkma dedin sarıl bana bırakmayacağım dedin ciddiyim dedin kim derdi ki senle eğleniyorum diye zaten. şimdi düşünüyorum da sen çok ciddi idin ben konusunda sen benle ciddi eğlenmişsin. keşke hiç bulaşmasa idin yalnızlığıma , dokunmasa idin sadece benim olduğum dünyama, hayallerimin arasına katmasa idin kendini.. ben iyiydim ben gerçekten neşeli biriydim. hala öyle davranıyorum dışarıda. yalnızken bile normal gibi düşünüyorum her şeyi. güne iki kişilik bir enerji ile başlamıyorum ama ruhumdan çekildiğini hissettiğim enerjimi yettirmeye çalışıyorum kendime. bugün sana yine mesaj attım kıyamaz dedim yazar dedim gene bir kelimelik dahi yer bulamadım hayatında kendime. İlişkinin seven tarafı sendin güya ama şimdi ben sevgisizlikten üşüyorum ( hayır saçmalama sebep tabi ki kombi değil sensin. ) .. tam aşık olmuştum terk edildim zaten geçen yıl da tam derslere nasıl çalışacağımı öğrendi idim okul bitmişti..