normal insanların gün karardığında ne yaşadığını merak ediyorum. yatağa yattıklarında sessizliğin içinde nasıl kaybolmadıklarını , kendilerini lanet bir düşünce trafiği içinde nasıl bulmadıklarını da. sürekli düşünmekten kafayı yemek üzere bir halde dolanmaktan nefret ettiğim için gün içinde tamamen ruhsuz olmaktan yorulduğumdan gece olduğunda bütün derdim tasamla tek başıma kalıyorum.İçinizde benim gibiler çoktur biliyorum. dışardan herşey mükemmel gözüküyor değil mi ? kimse ne halde olduğunuzu bilmiyor. siz bile çoğu zaman neden bu halde olduğunuzu bilmiyorsunuz. hayatımızda sürekli bir karmaşa ve kaos var. hayatımız öyle garip ki eski amerikan filmlerinde hapishane kaçışlarında kullanılan bileğe kadar su olan karanlık tünellerde gibiyiz.gidiyoruz ama gittiğimiz yolu bilmiyoruz... yoruluyoruz. güvendiğimizde kaybediyoruz. sevdiğimizde kaybediyoruz.kimse kimseye inanamıyor.sonuç olarak kararan günle beraber kendimizde kararıyoruz.yazdığımda bişeyleri çözüyormuyum ? tabii ki hayır. İnsanlar hiçbir zaman değişmiyecek. sen sana güvenen birini bulmadan kimseye güvenmeyeceksin. sen tekrar tekrar kaybetmediğin sürece güvenmemeyi öğrenmeyeceksin. alkol kullanın, sigara kullanın ama lütfen insanları kullanmayın.çünkü bir kere canını yaktığınız insanlar sizin yüzünüzden başkalarının canını yakıcak. canı yanan can yakmaya devam ettiği sürece kimse mutlu olmayacak.hepimiz her gece derde hüzne gömüleceğiz.hayatınıza değer verin, unutmayın herkes ettiğini bulacak..

bu dediklerinin hepsine alışıyor insan.ne fena ne acı. başkalarının cani yanmasın diye kendi yalnızlığımizda kendi gecemizde boğuluyoruz bazen de.