dun aksam, yeni aldigim diplomamin fotografini ilkokuldaki turkce hocama gonderdim. cunku gormeye hakki vardi. bu duyguyu heyecani paylasmam gereken insanlardan biriydi. belki sinif ogretmenlerimle ((evet sinif ogretmenleri diyorum cunku 5.sinif sonuna kadar 6 hoca degisti. birini sevmeye firsatim olmadan digeri geldi. ama hep gelen gideni aratti.)) paylasmam gerekirdi ama onlarla paylasmak icin kendimde heves ve heyecan goremedim. herneyse turkce hocama gelelimm :)). fotgrafin altinada iyi bir seykilde gecmisten o zamanki hayallerimden simdi bulundugum noktadan bahsettim. evet sade bir dille. birkac saat sonra mesajima cevap verdi. yazdiklari onca hos seylerin arasinda dikkat cekeni betinlemelerden hala hoslanmadigini soylemesiydi. evet beni gercekten tanimis bir hoca ve unutmamisti. bana bunu hissettirmis olmasi gercekten guzel bir duygu. pisman oldum senelerdir yazmadigima.. ama yapim olarak gecmisteki insanlarla baglanti kurmaktan hoslanmiyorum. cunku kuramiyorum o bagi koruyamiyorum. bir kere koptu mu geri donup baglamiyorum.. bu aksam da bir kahve icmeye davet etmisti ve gorustuk herseyden konustuk herseyimi anlattim ve dinledi. 6.sinifta yazdigim siirleri oykulerin devamini sordu. simdi zamani iste dedi. nerde o eski kiz.. beni engelleyen kendisiydi. yazip yazip gotururdum okur ve beni uyarirdi bunlar agir seyler lutfen derdi ilerde yaz boyle seyler.. artik yazmak yok ilgim de yok dedim. zaman elimden alindi dedim.. sanirim birazcik sert ciktim orada ama o zamanki heyecanimi durdurmasina uzuldum. herneyse iste sohbet siralarinda ara ara gozlerimiz doldu.. buyudugumu gordu. hayat heyecanimi, yasam endisemi gordu. guzel saatlerdi. beynimin bir kosesine yazdim bu guzel aksami. yani tabi accik buradada yazmis oldum.