bazen tüm esnekliğini kaybediyor yaşam. beynim, o mor, içine büyüyen labirentte doğuramıyor kendini. neden buraya yazdığımdan bile emin değilim; patavatsızlık belki,bilmiyorum. bu eminsizlik ya da umarsızlık kendi içinde evrilip de rüzgar ıslığı gibi direniyor kulaklarımda. evet, direniyor. bazen göğüs kafesimde o anaokulu müsameresi patlıyor sonra onun ölümü. bu yüzden inanın bana, bir sigara paketi bile insanlaşıyor bazen. ölümün rengi bile yok, kokusu,tadı... tüm karmaşıklığında, bunun içinde, nitelenecek herhangi bir tarafın ya da tarafsızlığın kalmadığına eminim. bildiğim ve her o denizin karşısında içtiğimde aklıma düşen kötü bir herif olduğum. tekil, karanlık, lanet bir hafızaya sahip olan ve renksiz adamın biri.