ben yoruldum. aynı gün içinde yüz değişik ruh haline bürünmekten , bunların hepsini deli zannedilmemek için kamufle etmekten yoruldum. kamufle etme işini o kadar abartmışım ki birini sevmek , arkadas olmak , samimi olmak artık aciz düşünceler halini almış zihnimde. daha yirmili yaşlarımdayım , bircok kisiden daha çok para harcıyo , bircok kisiden daha lüks yasıyorum. eee peki ? pekisi keske paraya ihtiyacı olan umut dolu bi insan olsam. o zaman para hayaliyle yasarım. güzel bi sevgili istesem gece gündüz pesinden kosarım. ya umut istiyosamm. neye nasıl oldugu önemli olmayan bi umut. sadece o hissi istiyosam nasıl pesinden kosarım ? sonsuz hapishane hayatını sürüyorum kafamın içinde. umut , gelecek , aile benim haketmedigim seylermis gibi hissediyorum.herkes zekamla , agırbaslılığımla överken beni bana niye bi yabancıyı anlatıyorlarmış gibi geliyo. bilmiyorum. İnsanlar hayata 4 elle sarılırken ben nasıl olsa ölecegiz diye kendimi rahatlatlatıyorum. savasmak icin sebebim yok.

sizde rahatyastenia bativis sendromu mevcut.

şekil 1a rahat nasıl batıyor görün arkadaşlar. tek ihtiyacın bir elhamdülillah demek onu da biz mi diyelim güzel kardeşim. İnanmıyorsan da git bi fakir ülkede tatil yap kendıne gelirsin.

kardeş senin evlenme zamanın gelmiş :)

ben demiştim. "parayla saadet olmuyor." diye. buyurun bakın efendim. kanıtım.

parayı savurup doyasıya harcamak yerine umudunu yitirmek üzere olan ve yardıma muhtaç olan insanlara harca. onların umutlarını yeşertmek sana huzur verir. en azından şuan değersiz görüp kenara ittiğin para sana mutluluk hediye edecek bi amaç uğruna sarf edilir.