akşam okuldan dönerken eve geldiğinde dışarıdaki kalabalıktan evdeki tenhalığa geçtiğinde fark edersin. kimse bir şeye dokunmamış kahvaltıdan kalan tabak bardak her şey duruyor. arayıp yanına gidebileceğin bir dostun yok. birilerine anlatmak isteeiğin cümleler olaylar sıralanırken anlatacak kimsen yok. İşte o an yalnız olduğunu anlarsın. akşam oluyor bi yemek yapayım da tavadan yerim ekstra bulaşık çıkmasın.

bende tek yasıorum. plastik tabaga gectım. inanılmaz rahatlık.

bende mi geçsem ya aşırı üşeniyorum şu bulaşık işine :d

kimileri yakın kalabalık ister sen gibi kimileri de tenhalık ister ben gibi..

bir de herhangi bir işle uğraşırken aniden kafanı kaldırıp çok yalnız olduğunu düşündüğün an var. ne kadar düşünürsen düşün eline bir şey geçmiyor.

yalnızlık gittikçe sarar sarmalar.
önce çay demlemeyi bırakırsınız, nefret ettiğiniz poşet çaylardan içersiniz.
türk kahvesini daha az içersiniz.
başlangıçta artar sigara sayınız, sonra o bile daha az girer anlarınıza.
anılarla boğuşup, eski sevgililileri, eski arkadaşları düşünürsünüz. çok sevdiğiniz rakının bile artık tadı bozulmuştur sanki...

yalnızlığın şanıdır, çıkıp şehrin kalabalık bir caddesinde yürür, parka oturur sigara içer insanları izlersiniz. "neden bu kadar gülüyor lan bu insanlar" diye düşünüp, sonra bencilliğinize kızarsınız.
(alıntıdır)

bi tane hayvan al. mesela köpek cogu insanin dostluklarindan daha gercek 😄