şu kısacık ömrümüzde ne de çok koşturuyoruz. sürekli bir yerlere yetişmeye çalışıp yanımızdan geçip giden hayati bir türlü yakalayamiyoruz. çünkü hiç durmadan önümüze hedefler koyuyoruz ve onlara ulaşmak için deli gibi çalışıyoruz. basardığımızdaysa daha fazlasını istiyoruz. sonu olmayan bu döngünün içinde en sonunda kendimizi kaybediyoruz. bunun farkina vardığımızdaysa o girdap bizi çoktan icine almış oluyor ve biz pişman olmak için epey gec kalmis oluyoruz. peki ne mi yapmaliyiz? eskiden bizim de dahil olduğumuz bu koşturan insan ordusunun ortasinda durup gerçek bir nefes almaliyiz. etrafimizdaki insalara bakip şu kısacık ömür için bu kadar kendimizi yıpratmaya degip değmeyeceğini düşünmeliyiz. evet genciz. tüm hayatımızı radikal bir kararla değiştirebilecek kadar genç. ama o kadar cesur olabilir miyiz? iste orasi size kalmis...

surekli devam eden bir yasam var , durma imkani yok ki ! amacsizlik daha kotu