başlamadan önce bir şey söylemek istiyorum. dertleneceğim biraz istemeyen burda bırakabilir okumayı. gündelik hayat çok ufak şeyleri büyütüyorum. yok efendim o böyle dedi alındım da , şu renk eşarbım yok şu tip ayakkabım yok falan filan. böyle söyleyince sanki hayatım kıyafet almak üzerine kurulu gibi oldu ama bende yalnızca bayram için kıyafet alan çocuklardandım. belki bu yüzden şimdi bez parçaları gözümde değerli. kendi eksiklerimin farkındaydım ama annemi atlamışım, nasıl farkedemedim bilmiyoru .annemi ilk kez öyle gördüm farklı bir yerden kırılmış. 12 seneden fazla oldu hala aynı ceketi giyiyorum dediğini duydum .bursumla elimden geleni yaptım harcamamı istmese de zorladım. yani arkadaşlar bazen hayat o kadar boş ki.benim kollarım o kadar uzun değil ki yetişemiyorum dediğin anlar var.acındırmak niyetinde değilim içimi döküyorum. bende biliyorum sağlık olduktan sonra paranın değerinin olmadığını kıyafetin değerinin olmadığını. ama annem öyle söyleyince şurama öküz oturdu. anneciğim,sultanım ilerde çok tatlı bir öğretmen olduğumda bir dediğin iki olmayacak ama yapabileceğim şimdilik bu kadar.. sizde yarın küçük bir hediye alırsanız annenize eminim çok mutlu olacaktır, haydi hoşçakalın.

böyle bir yazı ilgi çekmemiş, arkalara düşmüş, yazık olmuş. bu site böyle değildi, arşivdeki popülerler ile şimdiki popülerler fark atıyor. İçini dök yerine "goygoyunu yap" yazılmalı.