aşk diye bir şey çıkmış başımıza. nice hayatları söndürmüş, nice hayatlar yeşertmiş. nicesi uğrunda kaybolmuş, nicesi de uğrunda kendini bulmuş. burada da okuyorum, günlük hayatta çevremde de görüyorum kendim de yaşadım. ve anladığımı size özetleyeyim. aşk bence koca bir dağ gibidir. tanıştığın ve sevdiğin insanla tırmanmaya başlarsın tırnaklarınla, uğraşırsın. geceni gündüz edersin ve sonunda söylersin içinden geçenleri. sevgili olduğunda o dağın zirvesine gelmişsindir. çok kısa kalınır o zirvede. sonra, tırnaklarınla tırmana tırmana geldiğin o dağın zirvesinden yavaş yavaş düşmeye başlarsın. tutunmak istersin bir dala, hani emek verdiğin, uğraştığın, sevgini kurtarmak için. tutunmaya çalıştığın her dal keser ellerini. yeri görürsün, hızla gittiğin ve düştüğünde muhtemelen öleceksin. fakat ne yapsan da olmaz. ve yere çakıldığında başından ayak ucuna kadar bir acı hissedersin. ama ölmen lazımdı. bu öyle bir acı ki ölümden beter. vücudundaki her hücre ağrır. sonra yerde kanlar görürsün sırtından akan. o an anlarsın ki zirveden yere düşerken anlamadığın, farkında bile olmadığın ne de çok bıçak yemişsindir sırtından. İşte o andan sonra herkes bir karar verir kimisi başka bir dağa başka birisiyle tırmanmaya karar verir. kimisi de bir dağa tırmanacak güç bulamaz kendinde ve o dağa tırmanmaya güvenecek birine. benim gücüm de yok güvenim de...