ekranlara bakıyorum da,saniyelerle kurtulan insanlar...maç kalabalığının hengamesinde "ya biraz faha geç ayrılsaydık oradan?"diyenler...taksi ve otobüslerin saniyelik farkla kurtardığı yolcular...tüm izlediklerim bana 15 temmuz gecesini bir kez daha düşündürtüyor.15 temmuz gecesi olaylar başladığı saatte kuzenimle beraber ankara otogarında mahsur kalmıştım. o an etrafımdaki koşuşturmadan,üzerimizden geçen f16'lardan,kırmızı noktalar halinde düşen mermilerden,düştüğü anda deprem etkisi yaratan skorsky helikopterden,kendi canının derdine düşen taksi şoförlerinin gidecekleri yere fazla para teklif eden yolcuları arabalarına almayışı,yanından geçtiğimiz anda alev alev yanan emniyet genel müdürlüğü binasından hiçbir şey anlamamıştım...taki sağ sağlim eve vardığım ana kadar...televizyonda yaşadıklarımı izleyene kadar...orada olmayanların bile benden daha fazla korktuğunu görene kadar... (ki orada olmaya bile gerek yoktu aslında)şimdi tekrar düşündüğüm zaman "ne yaşadım ben yaa?ne yaşadık biz yaa?"diyorum."darbe"kelimesini bilmeyen ben,o anda yanımda tedirginlikle ekranlara bakan kuzenime "nergis abla anlayamıyorum.darbe ne demek?"diye sormuştum.o ana kadar olayın ciddiyetini anlayamamış ben,o andan sonra etrafımdakilerin yüzlerinindeki tedirginliği adeta bir kitap gibi okudum.rabbim bu ülkeye şehit acısı yaşatmasın.rabbim bu ülkeyi bölmek isteyenlere fırsat vermesin.rabbim bizi bu acılara alıştırmasın.