tanımsız duyguları ifade etmek için sözcüklerin nispeten daha eksik kaldığını düşünüyorum bazen. belki de benim yetersizliğimdir kelime cambazlığı bundan emin değilim. buna karşın bir ressam tuvalin üzerine doğa yazmaz mesela veya tekrar tekrar başa sardığımız bir müziğin o lezzetli duyumu gözlerimizi kapatıp halay kurmamıza neden olabilir. bazen ufak bir dokunuş bile tüm samimiyeti arttırır bir anda. acaba iletişim kurarken kullandığımız kelimeleri azaltmalı mıyız? hiç çene çalmadan duygulara farklı çıkış yolları bulabilir miyiz?