anonim
hayata dair keşke biraz daha samimi yaklaşabilseydik.İnsan olduğumuzu her fırsatta hatırlayabilseydik.belkide postmodern dünyanın bir getirisi bunlar.İnsanların her zaman bir robot gibi aynı olmasını beklemek.her vakit aynı tepkilerin verilmesini beklemek.İnsanız bşz özünde.duygularımız,düşüncelerimiz ve dünyayı anlamlandırmalarımız farklı.farklı şeylerden üzülebilir farklı şeylerden mutlu olabiliriz.herkesi kendisi gibi görmemeli aslında.eminim ki her insan karşısındakini insan olarak görüp;ağzından çıkacak cümleleri tartarak çıkarsa daha mutlu bir dünya olabilirdi.mesela birimizin moralini bozan olayı sebepsis görmesek,onu anlamaya çalışsak güzel olurdu her şey.birinin bize her zaman aynı duygusal ve tepkisel yaklaşımda bulunmasını beklemesek insanlık daha fazla iyimser ve mutlu olabilirdi.hani farklılıkla karşılaştığımızda karşımızda ki insanın canının sıkkın olduğunu düşünüp onun tepkilerini ona göre değerlendirmiş olsak daha az kırardık birbirimizi.gelip bize derdini anlattığında derdi küçümsemeyip onu dinleyip anlamaya çalışsak güzel olurdu dünyamız.derdini bize hissettirmemesini bekleyecek kadar bencil yapmasaydı çok daha huzurlu ve anlayışlı bir insanlık olabilirdi.tüm bunlar olmasaydı belki çağımızın hastalığı içine kapalıklık,derdini paylaşamama olmamış olurdu.İşin özü arkadaşlar hepimiz insanız.farklı şeylere üzülüp farklı şeylere sevinebiliriz.robot değiliz,her zaman aynı duyguları ve tepkileri beklemeyelim birbirimizden.sevinçleri ve üzüntüleri küçümsemeyelim.İnsanların sinirlerini veya üzüntülerini hissettirmemelerini bekleyecek kadar bencil yapmasın dünya.İlgiyi her zaman kendimizde aramayalım. İnsanız kırılabilir,sevinebiliriz. robotlaşmayalım.

Yorumlar