buranın üç sene öncesini hatırlıyorum da; yazılanlar, duygular, muhabbetler insanın yüzünde sıcak tebessümler bırakırdı; ama şimdi baktığımda zamanın çoşkulu ve yorulmaz telaşı buradaki sevimli muhabbeti süpürmüş gibi sanki. öyledir genellikle; eskilerden kalma bir tutam güzellikleri hep saklar, kalbimizin çizik duvarlarına çerçeveleriz. ben de kayıp giden şu cümleleri tutmaya çalışırken, rastladığım viran bir oda da çerçeveli bu resmi gördüm. ve yaşadıkça kendimizin ressamı olduğumuzu anladım. İnsanlar bazen söylediklerimi anlamadığını söylüyor; bu yüzden çok uzakmak değil amacım, sadece yüreğinizi gezmenizi öneriyorum; eminim sizleri bekleyen birkaç yolcuya rastlayacaksınız. ve inanın, duyguların dalgalı girdabından sizi o yolcular kurtaracak.

@zeze bizi asıl yoran sebep: kendi mevsim bahçemizi uzaktaki düşler ülkesine hoyratça feda etmemizdir. biraz kendimizi dinlemeli, anlamaya çalışmalı. ruhumuzun kainatında yankılanan seslere kulak vermeli, bunlar nedamet duaları olsa bile. dedim ya, zaman bir telaşe nehir gibi durmaksızın akıyor; ve akıntısı hayallerimizi de ,ümitlerimizi de alıyor. tutmalı onları sevgili zeze, her şeye rağmen sımsıkı tutmalı. benimde umutlarım bu nehirde kayboldu; ama ben ağır aksak da olsa onu takip ediyorum. ama şu cümleni çerçeveleyip kalbimin çizik duvarlarına asmak istiyorum: “umut inçimizde yolculuğa devam etsin, biz duralım istiyorum”

12 yorum daha var, göster