çekilen acılar insanı ne kadar güçlü kılıyor. çok değil bir sene öncesine kadar en küçük şeyleri tepeleme büyüten saplantı haline getiren ben, artık yanımda top patlasa dönüp bakmayacak hale geldim. son bir sene içinde sevdiğim bir çok kişiyi kaybettim ama bunlar için istesem de bir damla gözyaşı dökemedim. allahın gücüne gitmesin tabi ama oturup ağladığım günleri özler oldum, ağlayamıyorum, şimdi her şey içimde... her şey birikti... zaman herkesi değiştirdi...

burclarla ilgilenmiyorum. yay ne yapar ne eder ne yer ne icer bilmem. :) sana yurumuyorum rahat ol odin. seninle biyle dizdize kirk yillik tanişik gibi konusuyoruz say. hadi ama.

30 yorum daha var, göster