ben 11-12 yaşlarındayken halam kanserdi. annemde hep onun yanında refakatçi olarak kalırdı. hatırlıyorum da annemi o kadar az görüyodum ki evde yok diye ağlıyodum sürekli. annem eve gelsin diye öyle çok dua ederdim ki. sonra işte annem eve geldi tabii halam ölmüş. uzunca bi süre kendimi suçladım, halamın benim yüzümden öldüğünü düşündüm hep. kaç yıl sürdü hatırlamıyorum. bu gün kuzenimi gördüm aklıma geldi. artık suçlu olduğumu düşünmüyorum tabii ama onu her gördüğümde hatırlayıp duygulanıyorum. bunu da ilk defa sizinle paylaşıyorum.

seni cok iyi anliyorum. gecen sene cok yakin bi arkadasimi kaybettim hastaydi disarida gezemiyodu nobet geciriyodu sık sık o yuzden evine giderdim onunla vakit gecirirdm sıkılmasın diye onu kaybettigimde keske her gun gitseydim dedim kendimi sucladim mezarina bile gidemedim utaniyorum sanki benim yuzumden ölmüs gibi sanki yaninda olsam gitmicekti gibi. hala kendimi suclu hissediyorum.

8 yorum daha var, göster