uzun zamadır bi insan evladıyla konuşmadım eve kapandım bi kaç şey anlatıp gidicem
öncelikle ailem birbirinden çok kopuk, mecburen, bunun sıkıntısını yaşıyorum.annem hasta bi kaç haftadır hastanede yatıyor. babamın benim nerde okudugumdan haberi yok ,o kadar uzak yani, bir abim ülkenin en dogusunda biz rahatca okuyalım diye savaşıyo ,diğer abimde ülkenin en batısında kendi dünyasının en zorlu savaşını veriyo..
bu yüzden pek kimseyle konuşamıyorum,konuşacak pek kimse yok, evdeyim ve hiç kimse yok .her gün aynı sabaha uyanıp ailemi düşünüyorum ,dogudaki abimi görebilcekmiyim onu düşünüyorum ,annem iyileşecek mi onu düşünüyorum ,diger abim onu düşünüyorum .. ve bunlar beni çok yordu tamam bu bi sınav ama güçlü kalamıyorum o kadar zor ki demiyecem daha zorları vardır ama artık kafayı yicem
kendi sesimi unuttum kimseyle konuşmadıgım için ve her an gelebilecek bir kötü haber korkusu her şeyi daha da zorlaştırıyor
diyecegim o ki bunları biriyle paylaşmalıydım diceksin ki ulan arkadaşın yok mu yok malasef yok hepsi uzaklaştı benden bu kadar işte

annene gecmis olsun. insallah iyilesir. doğudaki abini insallah sag salim görebilirsin. batidaki abin de insallah kendi savasini kazanir. ve sen... insallah güçlü kalabilir ve gercek arkadaslar bulabilirsin. buraya yazarak iyi yaptin diyebilirim. yazip icin az da olsa rahatlamistir.. sen gücünü kaybetme.. güçlü ol ki ailen de güçlü olsun..

9 yorum daha var, göster