İçimde depremler var. yarılıp giden yürek.. en çok bilinmezliğim size emanet. en çok sevilmezliğim ve sevmezliğim. kalkıp kim donuverecek bu havada ellerimden başka. tıpkı o gece olduğu gibi, karlı bir kış masalı. parmaklarım donduğunda yine yalnız parmak uçlarım yaşatacak o karlı geceyi.. birbirine küs uçlarım var, parmak uçlarımda..

benden bekleneni verirsem kendi fikirlerime haksızlık etmişim gibi geliyor. bunu onlar için yaparsam inanmak değil kendimi inanmaya zorlamak olur. oysa ben her şeyi bütün olumsuzluklarıyla düşünmeliyim. en ince ayrıntısına kadar. peki bu kadar düşünmek üzülmek olmuyor mu? İster istemez çünkü yaşanılanı kafanda yaşamak sonucun hiçliğinden başka bir şey değil.. başa dönmek, yeniden ve yeniden görmek yokluğu, boşluğu. neden bitecek olan şeyi mutlulukla karşılamalıyım? neden sevinmeliyim sonu kötü bitecek şeye bile bile..

10 yorum daha var, göster