İnsanları anlamıyorum,yani ilk önce yanında oluyorlar,bir süre sonra çekip gidip gidiyorlar
yada uzaklaşıyorlar.oyuncak gibiyiz ellerinde,istedikleri zaman kullandıkları bir oyuncak.hic üzülmezmişiz gibi davranıyorlar.hiç kırılmazmışız gibi.ben üzülüyorum,kırılıyorum fazlasıyla.yanımda olan insanların bir anda gitmesine kırılıyorum.anlam veremiyorum gitmelerine.ne yaptım ben ? diyorum kendime.suçu kendimde arıyorum.seviyemi mi aştım diyorum ki dostlukta seviye diye bir şey yoktur diye düşünüyorum.yapmamam gereken bir sey mi var diye her zaman suçu kendimde arıyorum,hep ,hep,hep...suç karsı taraftakinde olsa bile ben özür diliyorum.kızamıyorum,kıyamıyorum.neden ?neden biliyormusun?kimseyi kaybetmemek icin ,üzmemek icin ,yanımda olan kimseyi...ama artık öyle bir çba sarfetmiycem .kim giderse gitsin .cunku yine ben üzülüyorum yine ben kırılıyorum.hayatıma beni kırmak icin gelmisler sanki.kırıp gidiyorlar,paramparça oldum.parçalarım toplanmıyor artık.bir araya gelmiyor.sürekli kırılıp onarılmak zor tabi.ve ne olursa olsun ,ilk adımı ben atmıycam artık.cünkü ilk adımı atanlar hep kaybediyorlar ve ben kaybetmek istemiyorum.

tam da bu dediklerinden ben 2 gündür çok sıkıntı çekiyorum.şunda kesinlikle haklısın hep adım atan taraf olursan iyice kullanıyorlar seni. ben bu hatayı yaptım kaybettim bundan sonra dost arkadasmış hikaye kimsenin ayağına gitmeyceğim hep ben gittim kaybettim !!!sen de gitme hep kötü sen oluyorsun sonra.

4 yorum daha var, göster