"sen neden hic konusmuyorsun?" bütün bir hayatımı bu soru üzerine kurabilirim. neden bu kadar sorun oluyor benim suskun olmam? anlatacak ilginç bir seyim olsa ben zaten konusurum, susmam hatta(gerçi klasik elestirilir miyim tribinide devreye sokarsak susabilirim yine de). ayrıca ne anlatabilirim ki? bak ışte millet konusmaya trilyonlarca konu bulur, hatta 1 dklik konuyu yağlar ballar 1 saatte anlatir. bense kesilmiş film gibi. konusmaya bir konu bulana kadar da beynimi patlatirim. sonra gelsin sessizlik. düşünün sırf bu sessizlliklerden korktuğum için(korkmak evet) kimseyle başbaşa kalmak istemem. önceden bu kadar sıkıntı olmuyordu ama yurtta odada 2 kişi olunca... siniftaki hoşlandığı kiza açılmaya çalışan erkek çocuğu gibi hissediyorum bazen kendimi. neden insanlarla konuşmakta bu kadar zorlaniyorum? belkide ortak bir nokta bulmam gerektiğini düşündüğüm içindir. ee insanlari sıkmak olmaz sonuçta. ha birde bu durum yazarken tersine dönüyor. resmen iç sesimin çenesi düşüyor. ya da evde. susmam hic.(su an kendimi bir şeylere ikna etmeye çalışıyorum sanırım)belki iletişim kurma konusunda eksiklerim vardir bilmiyorum. belki de içine kapanık bir insan oldugumdandir. neyse su an susmam gerektiğini düşündüm çok yazdim gibi bir his var icimde. susayim ben en iyisi😶güzin abla köşesi sona erdi.

ben sende o cevheri gördüm forever. tek mesajda sen her şeyi anlatabilirsin.(ben senin zamanından calmamak için demiştim öyle) düşünüyorum da kaziklar bile iflah etmez sanki beni. tabi bu kazık diyebileceğim anlamına gelmiyor pek tercih edebileceğim bir seçenek değil. utangaçlık mevzusu ise kitabini yazdim diyebilirim. son mesaj demiştim ama yazmis ve yollamış bulundum artik.

9 yorum daha var, göster