okuyacaklarınız benim suçum değil baştan uyarayım. İçini dök yazıyordu ve benim içimi dökmeye çok ihtiyacım var.hee bu arada aranıza yeni katıldım herkese merhaba..İçimi dökecegim konuya gelirsem o konu ailem.o kadar berbat o kadar lanet bir aileye düşmüşüm ki hayatım boyunca mutsuz olacakmışım gibi hissediyorum çünkü insan ailesini seçemiyor ve değiştiremiyor .merak ediyorum benim gibi ailesinden,yaşadığı hayattan nefret eden insanlar var mı burada.her insanın bir sorunu bir derdi oluyor ama benimkisi kadar beteri yoktur eminim.aile içi huzursuzluk en beter şeydir zira.şanslı bir çocuk olarak dünyaya gelmedim maalesef.şans derken para pul,özel okulları falan kast etmiyorum.şanslı bir çocuk olmak için en temel şart mutlu bir aileye sahip olmaktır benim için.fakir de olsan,hastalıklarla da boğuşsan ya da en kötü felaketleri de yaşasan aile olarak kenetlenebiliyorsanız her şeyin üzerinden gelinebilir.ama bizim ailemizde maalesef bu kenetlenmenin k si yok.benim şanssızlığım burada başlıyor işte. içinde yaşadığım bu mutsuz ve kaos dolu aile tablosu hayatımın her alanına uzatıyor elini ,her seyimi etkiliyor.insanlara kolay güvenemiyorum,girdiğim ortamlara çabuk alisamiyorum,birisiyle çıkma fikri ise en büyük korkum.mutsuz bir ilişki ya da evlilik en büyük yanlış bence.babamdan ciddi anlamda nefret ediyorum.içimde 1 gram bile sevgi yok ona karşı.yaptığı her hareketle beni günden güne kaybediyor aramızdaki bağ görünmez derecede inceliyor.bazen diyorum normal baba kız ilişkisi neden bizim için bir istisna.çok soruyorum kendime bu soruyu ama cevabı yok.her insan allah tarafından sınanırmış ya benim bu hayattaki sınavım da babam olacak o adam galiba.böyle düşünüp sabrediyorum devam edebildiğim yere kadar.o kadar boguluyorum ki bazen her şeyi arkamda bırakıp çekip gidesim geliyor.günlerce yemek yemeden suyla hayatta kalıyorum,saçlarımda bu yasimda beyazlar belirmeye başladı.diyeceğim o ki aile çok önemli bir kurum.bir insanın mutlu veya mutsuz yaşamasındaki en önemli etken.umarım siz mutlu ailelerde yaşıyorsunuzdur.

bende aynı durum içerisindeyim açıkçası, belki de benzerlik gösteriyordur yazdıkların. ama nefret yok tek fark bu sanırım. o da alışkanlıktan kaynaklanıyor. ama yine de şükür. sen yine iyisin. yakın arkadaşımın annesi tarafından bıçaklanma olayı beni kendime getirmişti. anneme tam cepha alacakken. ne hikmetse o güne denk gelmişti bu olay. öz annesi, öz kızına kıyabiliyor. nedeni ne? tabikide kısa kol ile bir adamın karşısına yanlışlıkla çıktığı için. namus meselesiymiş. arkadaşım kapalı. annesinin zihniyetine bakar mısın? babası ve abisi gelmese arkadaşımı öldürecekmiş. müslümanlık işte. sanıyorki cennetlik oldu şimdi. ve daha da beteri, annesi hiç birşey olmamış gibi konuşmaya devam ediyor. ağrın var mı diye sormuyor. İyi yaptım modunda. nefret ediyor kız onu her gördüğünde. ama annesinin umrunda değil. hastaneye gidip pansuman olmak için bile annesine söylüyor. konuşmak zorunda kalıyor. annesinin yüzüne tahammül edemiyor. bazen başkasının kızımıyım acaba diye düşünüyor. akrabaları bile "annendir yapar" diye teselli veriyor. 22 yaşında bir genç kız. psikolojisi altüst. neden mi yazdım bunları? aslında bizler bazen küçük şeylerle sınanıyoruz. eğer o olay olmasaydı. annemden nefret etme evresine gelmiştim. ama sonra düşündüm. hayatta hiçbir şey dört dörtlük değildir. sabret ilerde eminimki düzelecektir. ve bunları yaşaman sana olgunluk katar. olayları farklı düşünürsün. senden götürüleri kadar, getirileri de olur. vardır herşeyde bir hayır. allah sabır versin.

17 yorum daha var, göster