okuyacaklarınız benim suçum değil baştan uyarayım. İçini dök yazıyordu ve benim içimi dökmeye çok ihtiyacım var.hee bu arada aranıza yeni katıldım herkese merhaba..İçimi dökecegim konuya gelirsem o konu ailem.o kadar berbat o kadar lanet bir aileye düşmüşüm ki hayatım boyunca mutsuz olacakmışım gibi hissediyorum çünkü insan ailesini seçemiyor ve değiştiremiyor .merak ediyorum benim gibi ailesinden,yaşadığı hayattan nefret eden insanlar var mı burada.her insanın bir sorunu bir derdi oluyor ama benimkisi kadar beteri yoktur eminim.aile içi huzursuzluk en beter şeydir zira.şanslı bir çocuk olarak dünyaya gelmedim maalesef.şans derken para pul,özel okulları falan kast etmiyorum.şanslı bir çocuk olmak için en temel şart mutlu bir aileye sahip olmaktır benim için.fakir de olsan,hastalıklarla da boğuşsan ya da en kötü felaketleri de yaşasan aile olarak kenetlenebiliyorsanız her şeyin üzerinden gelinebilir.ama bizim ailemizde maalesef bu kenetlenmenin k si yok.benim şanssızlığım burada başlıyor işte. içinde yaşadığım bu mutsuz ve kaos dolu aile tablosu hayatımın her alanına uzatıyor elini ,her seyimi etkiliyor.insanlara kolay güvenemiyorum,girdiğim ortamlara çabuk alisamiyorum,birisiyle çıkma fikri ise en büyük korkum.mutsuz bir ilişki ya da evlilik en büyük yanlış bence.babamdan ciddi anlamda nefret ediyorum.içimde 1 gram bile sevgi yok ona karşı.yaptığı her hareketle beni günden güne kaybediyor aramızdaki bağ görünmez derecede inceliyor.bazen diyorum normal baba kız ilişkisi neden bizim için bir istisna.çok soruyorum kendime bu soruyu ama cevabı yok.her insan allah tarafından sınanırmış ya benim bu hayattaki sınavım da babam olacak o adam galiba.böyle düşünüp sabrediyorum devam edebildiğim yere kadar.o kadar boguluyorum ki bazen her şeyi arkamda bırakıp çekip gidesim geliyor.günlerce yemek yemeden suyla hayatta kalıyorum,saçlarımda bu yasimda beyazlar belirmeye başladı.diyeceğim o ki aile çok önemli bir kurum.bir insanın mutlu veya mutsuz yaşamasındaki en önemli etken.umarım siz mutlu ailelerde yaşıyorsunuzdur.

ben seni çok iyi anlıyorum,kendimi bildim bileli aynı problemleri yaşıyorum.hatta burada yazamayacağım daha da fazlasını.atlatamayacağıma karar verdiğim zaman çok başka,iyi olmayan yönlere de savruldum,ilkokulda alkol ve sigaraya başladım,intihar ettim,madde kullandım.sonra baktım ki bu da bir şeyi değiştirmiyor.tam 2 sene odamdan çıkmadım,bu sefer de herkes delirdiğimi düşündü bir sürü psikolojik ilaçlar,uyku ilaçları kullandım ama yine bir şey değişmedi.boşanmaları için yalvarır hale geldim,olmadı ben evden gittim ama geç de olsa anladım ki ben kendime ne yaparsam yapayım,elimden gelenin fazlasını da yapsam değişmeyecek.ama denemekten asla vazgeçmedim.uçurumdan sarkan bir dala tutunur gibi tedirginim ama çaba içindeyim.kimseye güvenemediğim için doğru düzgün ilişkim bile olmadı.ama düşünüyorum da bunları yaşamasam belki de hayatı bu kadar öğrenmeyecektim.ben artık kendime zarar vermeyi bıraktım.bu onların da suçu değil,her şeye rağmen seni sevdiklerine eminim.ben diğer çocukları mutlu etmeye çalışıyorum,çocuk esirgeme kurumuna gönüllü olarak gittim vs.aslında mutlu ettiğim çocuklar kendi çocukluğumdan başkası değil ve evet yaralarımı sarmama yetmiyor ama mutlu oluyorum.sende mutlu olabileceğin şeyleri yap,kulaklarını tıka ve yalnız olmadığını hatırla.senden daha kötü durumda olan insanların olduğunu bilerek şanslı olduğuna inan,gerisi mutluluk :)

17 yorum daha var, göster