ben sevmekten korkuyorum o ise kendini kendinden çok sevecek birini istiyor o böyle dediğinde evet o benim diyorum kesinlikle benim ben onu ondan çok severim değer veririm ama bir anda karşıma ilkim çıkıyor kalıyorum öyle sevmenin ne kadar acıttığını hatırlıyorum. vazgeçiyorum korkuyorum kendimi çekiyorum bu kez o adım atmaya başlıyor, sevmekten korkuyorum sevilmemekten korkuyorum acıyor içim. mutluyum dediğimde geliyor hayatımı yerle bir ediyor kalıyorum öyle yapayalnız ortada kimsesiz çaresiz korkak savunmasız. ilkim gelince ondan kaçar oluyorum ama bunu yapmamam lazım biliyorum. ona haksızlık bana haksızlık var işte ikimizde de var bir şeyler daha önce yaşadıklarım için onu yargılayamam o da bana yapmıştı diye ben ona yapamam o bunu haketmiyor. onunla olmaktan da korkuyorum biz en az 4 yıl yüz yüze bakacağız zaten az sınıfımız onu görmeme şansım yok onun bu güzel sohbetini arkadaşlığını kaybetmekte istemiyorum ama ne yapabilirim bilmiyorum ilkim çıkmasaydı karşıma o kadar emindim ki kendimden adımlarımı hesaplı mantıklı atıyordum kendi ayaklarımın üzerinde durabiliyordum o çıkınca karşıma dengem bozuluyor mantık devre dışı kalıyor hesaplar alt üst oluyor ne yapmalıyım ben..

her yaşanmışlık bir deneyimdir onu kabul edip yola devam etmelisin evet az kişi olabilirsin ama benim düşünceme göre karşındakinin de duygularını bilmesi gerekir açılmalısın ona , kaçmamalısın , kaçmamalısın.

2 yorum daha var, göster