acı çekmek istemiyorum artık. bende dertsiz tasasiz bi hayat sürmek istiyorum ama ne kadar cabalarsam cabalayim işin içinden cikamiyorum. üzülüyorum hemde çok içime atıyorum diyorum bu son uzuntumdur ama yine tekrarliyo hep ama hep bos çıkıyor cabalarim. ailem var evet babam annem bi abim iki ablam. ama ben hiçbirini gerçekten yanimda hissedemiyorum. annemle babam 57 yasinda abim 32 bi ablam 28 diger ablam 27. onlarla aramdaki yaş farkı etken sanirim beni anlayamamalarinda. beni gerçekten sevdiklerine inanmıyorum, inanamıyorum. sıkıntı yaşıyorum sürekli. hadi ben kendimi geçtim kardeşlerimin hayatı için dertleniyorum. diyorum ailem bana inanmasada ben ileride kendimi güzel yerlerde görebiliyorum. inandirmaya çalışıyorum yine başarısız kalıyorum. bunaliyorum. sorunu kendimde aramaya başlıyorum. buldugum hatalarimi en kısa yoldan duzeltiliyorum ama yine yok. babamın en çok dokunduğu cümlesi 'kardeşlerin ne oldu da sen ne olacaksın, boşa yaşıyorsun ve para üzerinde hayatın hep var mi yok mu demeden'. zoruma gidiyo anliyo musunuz? bana inanmıyorlar ve ben ne kadar cabalarsam cabalayim başarı elde edemiyorum. bazen hiç ailem olmasaydı diyorum evet saçma gelebilir ama yaşadıklarımı ben biliyorum birde allah. mesela ailemde görmediğim sevgiyi başka birinde bulmak istedim. aşık olmak istedim ama olamadım. sanal bi çok program bile kullandım aşkımı bulacagima inandigimdan ama hep uckurunun peşindeki insanlarla karşılaştım hata yaptigimin farkına vardım ve lanet ettim aska. hayır orda burda bulacağımdan değil sadece yaralarimi askin kapatacagindan. aslinda bi çok sey var yazmak istediğim ama hangi birini yazayim nerden başlayayım bilmiyorum. ama derler ya umut fakirin ekmegidir. işte bende fakir kaldığım her durumda unu ediyorum içindeki umutta bitmiyor naparsam yapayım. ve dusuncelerimle yiyorum kendimi. lakin siz mutlu olun ve iyi bir kul olmaktan başka amaciniz olmasın ve insanlardan faydalanmaya bırakın iste allah o zaman bizim yanımızda olacaktir😔

yahu şu tükkan ne zaman açık olucak catlicigim meraktan be😒 yada hiç açıldı mi?

her insan kendine değer veriyor mudur acaba? sanırım hayır. yada her insan değerli midir? sanırım bunun cevabi da hayır. peki her insan mutlu müdür? bence, kendine değer vermeyen bi insan ya da baskalari tarafından bir değere sahip olmayan bi insan nasıl mutlu olabilir ki diymi ama? peki mutluluk bu iki şeyden mi ibarettir?
yada tüm mutsuz insanlar kendine değer vermediği için ya da bi başkasından değer alamadigi için mi mutsuzdur? peki değer nedir insanlikta? değer kişilere olaylara nesnelere karşı benimsenen iyi, kötü, güzel, çirkin, hakli ,haksiz her türlü duygu düşünce davranış biçimidir bence. peki değer dediğimiz şey nasıl oluşur? değerlerin oluşmasında insanların doğuştan itibaren getirdiği ozellikleri insanlarin yasantilari yani yasadiklari ortamın etkileridir bence. peki değer insanlikta karşılık gerektir mi? tabii gerektirir şunu şöyle aciklayabilirim. ailelerimiz mesela. onlarla görüşme günlerimiz, saatlerimiz de ailemize verdiğimiz değere bakıyor diye düşünüyorum. yani bu durumda zamanla değer doğru orantılı oluyor yani ne kadar değer veriyorsak o kadar karsimizdakinin yanında kalarak onla zaman geçirerek aldığımız değeri karşı tarafa lanse ettirmiş oluyoruz. yani denem oki deger diyorim insalikta onemli bi olgu. insalikta oldugi kadarda kişisel gelişimde de önemli. kendimizi e değer veriyorsak karşı tarafa da değer verebilir hale geliriz. tabi bu duruma konuma zamana göre değişkenlik gisterebilir.mümkün olduğunca kendimize değer verelim ve kendimize değer verdiğimiz kadariyla başka insanlara da değer verelim ki dünya daha mutlu hale gelsin.

artık umursamayacagim...
umursamamaya çalışacağım diyelim. çünki umursayinca dünya çok boktan bi yer. artık guvenmeyecegimde kimseye. bir başkasinin gözünde de güven sahibi olmayacağım. çünki ben bu dünyada neye guvendiysem, kime guvendiysem, kimin gözünde güven sahibi olduysam hep kaybettim. aslında ben insanlara güvenimin yanı sıra güvem duygumu kaybettim!