omü wp gruplarında şu siteyi paylaşın biraz canlansın. üç beş kişi hatrına dönüyor şu site fghgfsdfsdf

çok güzel ya.

selam arkadaşlar, naçizane fikrimi paylaşmaya geldim. teknoloji son hız ilerliyor, matrix’tir, simülasyondur hepsine tamamım ama nolur biri açıklasın uçak kadar acayip bişiii olabilir mi ya? nasıl ya? (burası büyük puntolarla) demir yığını ama bulutların üstüne çıkıyor delireceğim. hayır bi de bunu bi insan evladı tasarladı, üretti, kullanıyor. uçak kullanmak nedir ya? her yolculukta ağzı açık ayran budalası gibi cama yapışıyorum (keşke pilota yapışsam) pilot demiş miydim? evet pilot. uhud… hicret… mekkeli müşrikler… her neyse, aranızda pilot olan varsa bana bi ulaşabilir mi bişey denicem

kendi hikâyeni yazacak kadar cesursan, kalemin başkasının elinde olmamalı.

geçen bir rüya gördüm uyanmak üzereyken ben bu rüyayı bir yere yazayım film olur bundan dedim ve yazamadan unuttum ara ara aklıma düşüyor ne gördüm ben acaba diye

sevmediği hâlde umut verenleri allaha, narı yere düşürüp satanları da hadese havale ediyorum.

son zamanlarda çok sık rüya görmeye başladım ve bu rüyaları uyandığımda da çok net şekilde hatırlayabiliyorum. önceden hiç rüya görmeyen bir insan olarak bu değişimi yeni yılın getirdiği spiritüel bir uyanış olarak değerlendirdim ve durumu doktorumla da paylaştım. doktorum da kullandığım ilaçların yan etki yaptığını söyledi ve dozu yüksek yeni ilaçlarla beni gri hayatımın gerçeklerine uğurladı. yine de kabullenmiyorum henüz keşfetmediğim özel güçlerim var ve pokemonlar da gerçek.

aslında insanı en çok acıtan şey; hayal kırıkları değil. yaşanması mümkünken, yaşayamadığı mutluluklardır.

her yeni gün benim için bambaşka öğretilerin olduğu deneyimler yaşatıyor. hayır diyorum ki bugün sıradan bir gün olsun mesela sıradan bir perşembe günü.. günler hızlı hızlı geçiyor. dün koca bir haftaya başladık bugün bitti. hayat dediğimiz bu uzun yolculuk, bazen bizi zorluyor. ama ne olursa olsun, her anı, kişi ve her deneyim bize bir şeyler öğretiyor. bu gerçekten de tam olarak böyle. özellikle küçük yaş grubunun öğretmeniyseniz. öğrenci sayısı kadar veli demek bu biliyorsunuz. veliler size hayatın en güzel hayat deneyimlerini sunar buna emin olun :) öğretmenler beni anladı diye tahmin ediyorum. bilmiyorum ama bazen şunu düşünüyorum. özellikle de çok fazla insanla tanıştığım için böyle. kimimiz başarının peşinde koşuyoruz, ne biliyim bazısı mutlu olmayı kafaya takıyor, bazıları da huzur diye tutturuyor... ama fark ettim ki, aslında tamamen basit bir tanımı var hepimizin aradığı şey aynı'' 'kendimizi bulmak' ' kendini bulamayan biri, çocuğu bulsun diye uğraşıyor. o yüzden bu denli bir çaba var. İçinde kalan ne varsa çocuk yapsın. çocukları öyle sorumluluklar altına sokuyorlar ki. çevremizin yarısı kendini bulamamış, kayıp insanlar.. karşımda çocuğunu değilde kendini anlatan o kadar çok insan var ki. anlatırken kendilerini kaybedip ben diye devam ediyorlar. hatta bir gün sordum bir çocuğun annesine siz mi resimde başarılı olmak istiyorsunuz, çocuğunuz mu diye. kadın şaşırdı duraksadı. '' ben küçükken çok severdim resim yapmayı, çok isterdim devam etmeyi'' dedi. bir hevesin, duygunun, isteğin insanın içinde kalması, ne kadar da yaralıyor insanları.

İkinci bölümü hergün 97 kez dinlediğim için umarım çabuk sıkılmam.

yıl değişiyor iç ses aynı , "bu ne lan, dünün aynısı " .

dm kutusu kaç yıldır bakımda acaba 😂

aslında insanı en çok acıtan şey; hayal kırıkları değil. yaşanması mümkünken, yaşayamadığı mutluluklardır.

kuleden donen var!

mutlu yıllar

terkedilen çabuk büyür, hüzün kalana düşse de pişmanlık hep gidenin payına!

2025 yılına girdik, hala burda olan var mı 😎

yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl, yeni yıl biiiiizzlereee kutlu olsun

çookk özlemişim burayı. neler yaşamışım neler hissetmişim dedirtti bana. yaşlandık be azizim.

bu yıl da ölmedik.