neredeyse her nefes alışımda bir başkasına rezil olduğumdan her an bu duyguyla yaşıyorum. bir de zaman tam şu anda dursa ben de sonsuza kadar bu anda yaşasam dediğim taze biçilmiş çimen kokulu anlar var, bir çeşit nirvana onlar da...
geçenlerde yıllarca chandler ım diye geçinirken daha çok monica olduğumu fark etmem uzerine ufak bir duygusal çöküntü yaşadım. gerçi bir bedende pheobe chandler ve monica bulunduruyor olmanın verdiği haz da başka.
vizyona girdiği tarihten bu yana izlemek istediğim ama nedense bir türlü izleyemediğim bir film. hatta geçenlerde de birine bahsettim ben bu filmi bir türlü izleyemedim diye. garip gerçekten.
açın baştan sona izleyin. sonra tekrar izleyin bir daha izleyin üstüne bir de goerge orwell okuyun oluşturduğu farkındalık insanda ölme isteği yaratıyor. ya da köye falan taşınırsınız en fazla. İzole izole yaşayıp gideriz