öyle hemen nefret etmeyin.genel olarak çok da nefret etmeyin.bence bu dünyada yeri doldurulamayan yegane şey anne ve babadan görülen ilgi, anne ve baba olmayabilir ama ilgilerini kaybedince varlıklarını pek umursamıyorsunuz..çok şükür sağlar ama ne yaptığımı, nerede okuduğumu ,kimi sevdiğimi veya sevmediğimi, kimin beni sevdiğini bilmezler.en önemli zamanlarımda yanımda olmadılar.niye bilmiyorum? ama bu ilginin eksikliğini hayatımın her alanında yaşadım.okulda öğretmenime baba dedim,yeri geldi hasta oldum kantin görevlisi abla annem oldu.en kötüsü de sevdiğim kıza o'nu sevdiğimi söyleyemedim.niye mi?çünkü birilerinden pek sevgi göremedim.daha bana annem 'yakışıklı oğlum' diye yaklaşmamışken o'na açılmaya korktum.'sevmiyor oğlum' dedim kendime.İşte biri başımı okşasa diğeri de arkamda dursaydı bende belki daha iyi bir hayat kurardım.bu eksiklikten dolayı gelecekte belki de pek başarılı olamayacağım.İyi bir eşim , bir işim ya da dünya tatlısı çocuklarım olmayacak.düşünsene yolumu gözleyen biri olmayacak ve ben hiç bir zaman o'na özlem duyamacağım..

12 dev adam sayesinde uzun zaman sonra yüzümüz güldü be.. devamı gelir inşallah..

gecenin en can alıcı tavsiyesini vermek istiyorum.gemide filminin soundtrackini dinleyin arkadaşlar ,anlayacaksınız ne demek istediğimi..

sabaha karşı atakent sahilde olmayı planlıyorum ..çılgınlıgım bu kadar ..kamooon

gerçekten sarılmak lazımmiş onun ruhunu hissetmek lazımmış...
şimdi bana düşen ,şu saçma keman fonunda, aglamakmış
neyse al artık ruhunu peşin peşin al ruhunu
eksilt beni böl hadi seni pis militan!
acı verici dimi benim büyük gerçekligimi ögrenmek
acı verici dimi agzımın kenarından dökülen insanlıgım
acı verici dimi seni sevmem
gülmüyosun dimi gülemiyosun!
artık anla bu bi şaka degil

uzun zamadır bi insan evladıyla konuşmadım eve kapandım bi kaç şey anlatıp gidicem
öncelikle ailem birbirinden çok kopuk, mecburen, bunun sıkıntısını yaşıyorum.annem hasta bi kaç haftadır hastanede yatıyor. babamın benim nerde okudugumdan haberi yok ,o kadar uzak yani, bir abim ülkenin en dogusunda biz rahatca okuyalım diye savaşıyo ,diğer abimde ülkenin en batısında kendi dünyasının en zorlu savaşını veriyo..
bu yüzden pek kimseyle konuşamıyorum,konuşacak pek kimse yok, evdeyim ve hiç kimse yok .her gün aynı sabaha uyanıp ailemi düşünüyorum ,dogudaki abimi görebilcekmiyim onu düşünüyorum ,annem iyileşecek mi onu düşünüyorum ,diger abim onu düşünüyorum .. ve bunlar beni çok yordu tamam bu bi sınav ama güçlü kalamıyorum o kadar zor ki demiyecem daha zorları vardır ama artık kafayı yicem
kendi sesimi unuttum kimseyle konuşmadıgım için ve her an gelebilecek bir kötü haber korkusu her şeyi daha da zorlaştırıyor
diyecegim o ki bunları biriyle paylaşmalıydım diceksin ki ulan arkadaşın yok mu yok malasef yok hepsi uzaklaştı benden bu kadar işte