kimsenin bir şekilde bana fotoğrafını bırakmasını sevmiyorum. bu kişiler gittiğinde elimde sadece fotoğrafların kalacak olmasından bu. kendime yediremiyorum. bir kartonun üzerine basılmış cansız yüzlerine alışamayacağım. bir arkadaşım " her şey çok gerçekken çok somut olmak sadece seni yıpratıyor. " demişti bir keresinde. beni ise şu an henüz yaşamadığım soyutluğun telaşı sardı. buna bir ayak uydurma şeklim yok, olmayacak da. zihnim içine mürekkep damlatılmış duru bir su gibi. mürekkebi ayrıştırmak imkansız.

ben niye her şeyi yanlış yazıyorum veya neden bir şeyi yazarken aklıma gelen kelimeler elime ansızın vurup bu yanlışlar oluyor. şu düzenleme gelsin artık. arkadaşımın bahsettiği 'soyut olmak' idi. !!!

4 yorum daha var, göster