arkadaşlar sizden bi konuda samimi görüşlerinizi öğrenmek istiyorum.. kız arkadaşım vardı 1 sene civarı arkadaşlık ettik iyi günümüzdede kötü günümüzdede hep birbirimizin yanındaydık hep birlikteydik.. okul bitti bi süre sonra herşey yolundayken tartışma falan hiç bişi yokken aradı ağlayarak dedi çok düşündüm ilerisi için olmayacak gibi hissediyorum falan tabi o an dondum kaldım annesini istedim annesi sizin kararınıza saygı duyarım ben karışmam dedi sonunda ayrıldık.. ve tabi bu durum psikolojimi bozdu psikolojik tedavi gördüm ilaç kullandım hatta o zaman buraya girip içimi dökmüştüm uzun uzun yazmıştım aradan 5-6 ay geçti bu süre zarfında tek bir kere ne konuştuk ne bir tek birbirimize mesaj attık o kadar zaman sonra gece 12:34 de telefon çaldı bir baktım numaraya o açtım üzgün olduğunu hata ettiğini falan diyo o konuşurken benim aklımda olan tek şey o zaman beni sebepsiz yere o kadar yaşanmışlıklara rağmen aramızda yüzük takmamıza rağmen bırakıp gitmesiydi... durumu bilen 3-4 arkadaşa anlattım kesinlikle konuşma dedi hepsi o günlerini unutma dediler... bana soracak olursanız beynim kesinlikle hayır diyor kalbim her insan hata yapar diyor.. siz empati kurunca nasıl bir yol izlerdiniz ne yapmak en mantıklı sizce

arkadaşım nasıl sevdim anlatayım sana ilk tanıştık bi süre sonra sevgili olduk mu sabah erken kalkmam lazım alarmını kurar beni uyandırırdı yetiştirmem gereken ödev tarzı işlerim olurdu kütüphanede ben okurdum o yazardı saatlerce sırf benim işim hallolsun diye. yemeğe giderdik çiğköfteyi sarar hazırlar yedirirdi.. hesap ödicem illa para verirdi.. bi yere gitcez mesela bafraya bende mazot parası vermezsem olmaz derdi başıma kötü bişey gelirdi benimle ağlardı.. cenaze haberi geldi gece kışın fırtınada yola çıkmam lazım en az annem kadar arayıp nasihat etti.. dışarı çıkıcaz esiyo polarını al yanına derdi yolda çıkarsam hemen giydirirdi.. mesela önemli bi gün birbirimize çok özenilmiş maliyeti çok fazla değil ama uğraşılmış hediye vs. bu ve bunun gibi yüzlerce şey yemek yerken son lokmayı hep bana yedirmeye çalışırdı. annemle beni çekiştirirdi tabi bende annesiyle konuştumu intikamımı alırdım.. yani kısaca bi süre sonra eşten çok çok öteydik biz.. birbirimizi çok sevmiştik ama olmadı olmayacakta nasip kısmet değilmiş.. psikoloğumun bi sözüyle bitireyim hayatı araba gibi düşün dikiz aynasına bakarak ilerleyemez kaza yaparsın dimi demişti hayatta öyle geçmişe takılıp kalırsan ileri gidemez kaza yaparsın demişti..

12 yorum daha var, göster