biliyorsun ki geceler uzamaya başladı. biliyorsun ki yalnız hüznü vardır kalbi olanın.. hep bu noktadan başladım kendimi aramaya. çok kalamayacağım kendimde, buralar ıssız ve ben karanlıktan hala korkuyorum. çocuk değilim lakin korkularımın daha aklı başında değil. ufak bir kız çocuğu buluyorum içimde. elimi uzatıyorum. dokunmamla tuz buz oluyor sureti. her yolculuğumda yeniden yeniden ve yine kaybolan kız çocuğu. o benim, benden, benim en içimden. susuyorum. konuşulacak onca şeyin inadına. sonra konuşuyorum. tersini yapınca sonuç değişir diye velakin dünya bu kuralla yürümüyor. bende yürümüyorum hep aynı yerdeyim. bekliyorum.

“yalnızlık alıp karşına kendini,
öteki kendinlerle konuşmaktır.
bakışmaktır, öteki kendinlerle;
dövüşmektir.
kimi zaman da öldürmektir
içlerinden sana en çok benzeyeni,
benzemiyor diye." demiş yazar. yani içimde bana benzemeyen kısımları öldürüp artık buyum dediğimde. kaçmayacağım sanırım oas :)

12 yorum daha var, göster