biliyorsun ki geceler uzamaya başladı. biliyorsun ki yalnız hüznü vardır kalbi olanın.. hep bu noktadan başladım kendimi aramaya. çok kalamayacağım kendimde, buralar ıssız ve ben karanlıktan hala korkuyorum. çocuk değilim lakin korkularımın daha aklı başında değil. ufak bir kız çocuğu buluyorum içimde. elimi uzatıyorum. dokunmamla tuz buz oluyor sureti. her yolculuğumda yeniden yeniden ve yine kaybolan kız çocuğu. o benim, benden, benim en içimden. susuyorum. konuşulacak onca şeyin inadına. sonra konuşuyorum. tersini yapınca sonuç değişir diye velakin dünya bu kuralla yürümüyor. bende yürümüyorum hep aynı yerdeyim. bekliyorum.

kişilik bölünmesi mi yaşıyorsun yani bir nevi? yani içinde tek bir kişi yok. birden fazla şeye hitap eden şeyler var. ama hepsi de sensin. sadece asıl olan senin hangisi olduğunu bilmiyorsun. onu seçip, diğerlerini yok ettiğinde oturup kendini dinleyeceksin.. anladım sanırım persephone :)

12 yorum daha var, göster