hep mutsuz olduğumuzdan yakınıyoruz. bence bu hikayeyi bir okuyun :)
bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler... saklayalım zor bulsunlar... zor buldukları için kıymetini bilirler, diyerek başlamışlar tartışmaya...

sorun büyükmüş... mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü... kimisi: " everest'in tepesine saklayalım. " demiş, kimisi: "atlas okyanusu'nun dibine. " tac mahal'in kubbesi, mekke sokakları, İtalyan sofrası... bir hastanenin doğum odası, dondurma külahı, şarap şişesi, sigara paketi, lale bahçesi... pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş... derken meleklerden biri "İçlerİne saklayalim." demiş... "kimsenin aklına gelmez içlerine bakmak! " İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış.

hep daha fazlasını istemek ve doyumsuzluk da en büyük mutsuzluk kaynağı. elindekilerle yetinmiyor insanoğlu... bir şeyler elde ettikçe daha fazlasını istiyor. ben en başta kendimi değerlendiriyorum. çocuktum küçük bir köyde geçti çocukluğum. oyuncaklarım olmadı doğru düzgün. kendim oyuncaklarımı yapıp mutlu oluyordum oynarken. tabi yıllar geçtikçe değil oyuncak her şeyim olmaya başladı. elimde bir sürü imkanım oldu. ama çocukluğumdaki kadar mutlu olamadığımın farkına vardım bir gün. o gün bugündür hayatımı basitleştirdim. şu an mutluyum...

16 yorum daha var, göster