İyi akşamlar dedikoducular. umarım iyisinizdir. bakın ben başlıyorum yazmaya. sıkılır mısınız bilmem. hadi başlayalım. ne oldu bana bilmiyorum. oldukça geveze olan bir adamdım ben. 'ayran' masası kurulunca veya bir yerde ekip toplanınca baş köşeye oturtulup, baba bize bi hikaye anlat denilen bir adamdım ben. grubun neşe kaynağımıydım bilmem ama kesinlikle en gevezesi ve hikayecisi bendim. hiç unutmam, bana kız kulesi ile galata kulesinin aşkını anlattırmışlardı. o sohbetten sonra masada ki 4 kişi, 2 çift olmuştu. tamam belki arkada çalan şarkıların da biraz etkisi olmuş olabilir. güzel günlerdi de ne oldu be kardeşim, baba neden yorgun düştü ? diye soruyorum kendime. nazım'ı uyar'ı süreya'yı can yücel'i ahmed arif'i ve tabi ki edip cansever'i böylesine okumaya başlamam, özlem duymam nedendir acaba ? tabi "o güzel insanlar o atlara binip gittiler" diyen yaşar kemal'i de unutmamak lazım. yine kafanızı şişirdiysem affola. günler geceler geçmez iken ve bu güzel adamlarla zaman geçiriyorsanız şayet. İki sözünüzden birinde bu adamların olması da doğal geliyor artık bana. güzel yaşayın a dostlar. tanımasam da güzel gördüğüm insanlar. ben hâlâ sorumu cevaplamaya çalışıyorum. belki de değiştiğimdendir bilmiyorum. ama sizler günlerinizin kıymetini bilin. ben bilmemişim şu an onu fark ettim. güzel bakın kendinize.