"İnsanları tanıdıkça seveceksin yalnızlığı" cok oncelerden duydugum ve bizzat yaşayarak anladığım bir söz. bilmiyorum belki de ben de eksik yanlış giden bir şeyler vardır. önce kendini eleştirmeli insan ama bunu yaparkende kendimi ruhsal çöküntüye uğratacak değilim. son günlerde değişim hissediyorum kendimde. sanki önceden daha sabırsız daha heycanlı daha çok gülen biriydim. büyüdükçe mi yoksa üzüldükçe mi kaybediyoruz bunları bilmiyorum. şimdi ise her şeyi zamana herkesi kendi haline bırakmak daha kolayıma geliyor. beni istemeyen insanları rahatsız etmemek için elimden geleni yapıyorum. artık direnmiyorum mesela çünkü yoruldum. bu bir isyan değil kesinlikle belki de yolumu değiştiriyorum. artık kocaman hayaller kurmuyorum basit yaşıyorum hayatı. öncelerde gelecek seneyi bile planlayan ben artık rahat bıraktım kendimi. beklenti yok güvensizlik yok şüphe yok. 2 gün sonra 20 yaşıma gireceğim fakat aynaya her baktığımda hala kücük bir kız cocugu göruyorum belki de büyümeyi kabullenemiyorum ve üzülüyorum şu yaşımda nasıl bu hale geldigimi nasıl bukadar herşeyden merakımı alıp sıkıldığımı hiç bilmiyorum. neyse hayat üzülmek için çok kısa. tebessümü elden bırakmayalım. gününüz güzel olsun :)