garip duygular içerisindeyim. ama biliyorum ne kadar uğraşsam,avuçlarımı sıkıp gitmesini önlemek istesem de gitmek isteyen kum tanesi misali dökülecek avuçlarımdan . gerçi gitmek istediğini zannetmem. defalarca birbirimizin kalbini kırdıktan sonra aynı samimiyeti yakalarız sanmıştım ve de bir ara gerçekten eski samimiyeti yakalamıştık ya da ben öyle sandım, bilmiyorum. zaten şu dünyada başıma gelen çoğu şey zannettiklerimden geliyor. yani sonuç olarak olmuyor ve hayat bana gitme yolunda olan kimseye engel olmamayı ve de hiçbir şeyin garantisi olmadığını öğretti. bir şey tıkalı şuracığımda. kelimelerle anlatılacak gibi değil. yolun açık olsun kardeşim, hep mutlu ol...