hayatın ekosisteminde benim bir yerim olmadıgı için o beni pek fazla takmıyor, hayattan istediklerimi tırnaklarımla kazıyıp kazıyıp bir seyler kaybettikçe istediklerime ulaşabiliyorum, mesela gençken okursam ve gencligimi heba edersem belki ilerde cok iyi bir işim olur ve o işle gençligimi bile yaşayamam, akat genclihimde eglenirsem ilerde mutluya yakın bir hayat izleyemem elbet kayıtlarımız kazaclarımız oluyor tek anlayamadıgım baska insanlarla bir daha yapamayacagınız işleri yapmak istediginizde neden bize sırtlarını dönüyorlar?
ben mutlu olmak için yaşıyorum. hayattaki gayem mutlu olmak. sevdiğim mesleğe ulaşmak, arzuladığım kişilik ve bilgelik seviyesine ulaşmak için yaşıyorum ve çabalıyorum. ha tabii bazen hayattaki olumsuzluklar üst üste gelmiyor değil. örneğin istediğim mesleğin aşırı risk içermesi (türkiye'de o alanın iş imkanı neredeyse sıfır) ve bilimden yoksun bir ülkede doğup, kendimi gösterebilecek alanımın olmaması, bu yüzden de üniversiteyi yurt dışında okumam gerektiğini bilmem ancak buna rağmen ailemin beni yurt dışında okutmak için hiçbir şekilde maddi gücünün olmaması gibi olumsuzluklar, benim intihar etme eğilimimi arttırıyor. ancak buna rağmen, her şeye rağmen çabalamaya, çalışmaya devam etmeliyiz. eğer istersek mutlu olabiliriz, neden olmasın? hiç kimse başarı merdivenlerini elleri cebinde çıkmamıştır.
Cevaplar