vazgeçmenin zamanı geldi diye ısrar ediyor sürekli mantık , sanırım kalp artık ona boyun eğmek zorunda... neresinden tutarsam tutayım hep elimde kalıyor ve hep yaralarım kanıyor. merhem olması için yalvarsam da onun da elinden yüreğinden bir şey gelmiyor, gelemiyor.araya kilometreler girmeye başladığından beri bu şehirde oksijen kalmadı sanki. uzaklaştıkça uzaklaşıyor ve ben gülüşünü anımsamakta zorluk çekiyorum...