bir zamanlar hayatımı adadığım bir adam vardı. herşeyim olmuştu herşeyi olmuştum, olduğumu sanmıştım.. bütün geleceğimi ona göre planlamıştım. onu sevmiştim, babasız büyümesinin verdiği o kırgınlık vardı gözlerinde, masum bir oğlan çocuğu gibi bakardı çoğu zaman.. sevdiğimden daha fazlası olmuştu.. devam edemedi, aldatılmak kötü çünkü insan kaldıramıyor. bide öz kardeşim bildiğim insan bambaşka birine dönüşünce anladımki büyümüşüm. kalbim çok kez kırıldı, hırpalandım yoruldum daha fazlasınıda yaşadım herşey üst üste geldi. ve anladım ki güven sadece bir park ismiymiş. bugün ikiside helallik istemek için mesaj attı. aradan aylar geçmiş.. kime ne diyebilirim herkes vicdan rahatlatmanın peşinde. yazık oldu sadece bunu söyleyebiliyorum..

cok sıkıcı konular, aş artık bunları.

İnsanların yaşanmışlıklarına sıkıcı demek biraz saygısızlık olmuyor mu?