bir insan daha ne kadar umursamaz davranabilir? daha ne kadar canını yakabilirdi? İki kelime edemez hale geldik. oysaki senelerdir paylaşmadığımız şey kalmamıştı, ne tuhaf. geçen zamana mı, kendimi ifade edemediğime mi, yoksa değer göremediğime mi yanayım? ne yapmalı, durumları nasıl düzeltmeli artık bilmiyorum. bilmek istiyor muyum orası da muamma gerçi.

vardır elbet sende de hata, yoksa bile insanlar değişken ve bazıları karaktersiz. umudunu kaybetme, belki beklemediğin anda bir şey olur. hayat bu belli mi olur?

yani şimdi yok dersek yalan olur, hatasız kul olmaz misali. heh, ben de hep beklenmedik anda gelen şeyler olsun isterdim de hep bekler durumda olunca işler öyle olmuyor. gidişatı senin belirlemenin bu tür durumlarda aleyhine olması da ayrı bi sıkıntı, malesef. ama dediğin gibi umudumuz her daim var, onu kaybetmedik çok şükür 👍

öyle tabi, kaybetmedin. ama ince bi çizgisi var hayatın, çizgiyi aşıpta değer vermeyene değer verirsen üzülürsün. çizgide durmaya çalış, aldığın kadar değer ver. bence bir iki kere konuşmaya çalış, olmuyosa sana davrandığı gibi davran. zaten oluru yoksa ve zorluyosan sonu belli ve böyle giderse yaşayacağın hüsran artar. ama çizgiyi korursan olacağı buydu der kapatırsın.

ah keşke o çizgiyi koruyabilsek. ne kadar değer verdiğini hissedemeyince kendi verdiğin değer gibi sanıyorsun bu da tabii sonunda üzülmene sebep oluyor. ama senden değerli değil diye düşünmek lazım ve üzülerek hayatın en güzel zamanlarını boşa geçirmenin daha sonraki yıllarda daha büyük üzüntüler getireceğini hatırlamak. bu da böyle kendimizi teselli etme yöntemimiz işte :)