sevildiğini hissetmek güzel şey. yurtlar açıklanınca ilk tepkim "ohh çok şükür" oldu ve bitirdim olayı. 0 atraksiyon. sonra teyzemleri, arkadaşlarımı aradım haber vermek için inanır mısınız hepsi çığlık attı, üniversitenin yakın olduğunu duydukları zamanki gibi. hayatımda geçen olaylara benden çok üzülen yada sevinen insanları gördükçe -ki hiçbiri samimiyetsiz bi şekilde yapmıyor çünkü kendimi bildim bileli yanımda olan kişiler hep- mutlu oluyorum. sanırım ben çok takılıyorum böyle şeylere. moralim bozuk olsa ve o günümü suratsız geçirsem hiç kimse boşvermiyor. hani bazı tipler olur 2-3 kez sorup sonra köşeye çekilirler. "öleyim mi napayım söylemiyo işte ne olduğunu üstüne gitmeyeyim" der. etrafımdaki herkes söylemiyorsam bile tamam der ama köşeye çekilmez ve unutmam ve gülmem için her şeyi yaparlar. birden aklıma geldi tüm bunlar. duygulandım açıkçası. ben böyle küçük şeylerden seçiyorum işte arkadaşlarımı. beni kızdıran şeyi farketmeden 10 kez tekrarlayacak kadar taktıysam mesela "eeeeh yeter anlatma artık şunu" diyenlerden uzaklaştım teker teker. bilmiyorum ya, yine de ben kendimi tanıyorum ya bu sayede arkadaşım olacak kişiyi üniversitede de seçebilirim diye ümit ediyorum. öyle kolay kolay güvenmiyorum da zaten, kimseye lök diye sırlarımı ortaya dökmeyecek kadar akıllandım en azından.