İki haftadır bir türlü toparlayıp yazamadım. belki fırsatım da olmadı düşünmek için, bilemiyorum.. her neyse.. çocukluk aşkım olacak şahsi muhterem ile ayrılalı beş yıl olmuştu ben kara sevda modu. ondan ayrı geçirdiğim her an'ı zehir etmiştim kendime.. ama duydum ki; kendisi yüzünden intihar ettiğimi ve arkadaşlarımın kendisini arayıp samsuna çağırdığını bla bla bla gibi şeyler anlatmış bizim lise tayfasına. kulağıma geldi, kendime afferin kızım dedim, ağladığın adam sandığın, uğruna kariyerinden vazgectigin ezigin egosuna bak dedim. ben bencil bir insanım bir gün intihar edecek olursam bencilligimden ederim ki allah in verdiği can ı sadece allah alır, bununla büyüdüm. şükürler olsun ki iyiki hayatıma dahil etmemişim. senelerce acı çektim o da benim cebimde kar kalsın. hepsi bu (: