ya kendimi o kadar yalniz hissediyorum ki sanki hic biseyin anlami yok
cok samimi oldugum kardesim gibi gordugum iki dostumla da konusmuyorum dile kolay 5 6 yildir kurdugum dostluklar bozuk paraymiscasina harcaniyo sanki
dusunun herseyinizi anlattiginiz gun icinde yasadiginiz olaylari dusunceleri paylastiginiz sirlarinizi dinlediginiz guvendiginiz kisiler simdi kendi yollarini ciziyolar ama ben boyle olsun istemedim hic bi zaman nereye baksam kafami nereye cevirsem baktigim her yerde onlarla ilgili kurdugumuz diyaloglar muhabbetler bana onlari cagristiran anilar var ve bunlar her seferinde benim canimi acitiyo
butun bunlari buraya yaziyosam bilin ki anlatacak baska kimsem olmadigi icindir ve bi baskasina soyleyecek cesarete sahip olmadigimdandir . eger iyi bir dosta sahipseniz onu sakin birakmayin ve hatta simdi ona onu ne kadar sevdiginizi soyleyin ve asla onu uzmeyin ve hep arkasinda olun