her yerde kendimi fazlalıkmışım yada sorunmuşum gibi hissetmeye başladım. birinin kimsesi olmayan herkes yalnız mıdır ki? niye böyle hızla batıyorum? belkide saçmalıyorum. bilmiyorum işte. bazı şeyler yorucu, değiştiremiyosun çözüm bulamıyosun elden gelen kocaman hiç, hayır aşk hayatını kastetmiyorum aile diyorum. kollarım çok kısa, ben yetişip toplayamam ki babamın döktüklerini. ben yoruldum, çok çok yoruldum.. kaldırmaktan, taşımaktan, taşıyamayıp düşmelerimden.. aynaya bakıp bakıp bu ne çok sevilmemek demekten, kırmaktan korkmaktan, özenle seçmekten kelimeleri, alttan almaktan, anlayışlı olmaktan, üstüme basanları yutmaktan, uyuyamamaktan, çıkamamaktan içimden. ön yargılarınız sürekli ben ben ben demelerinizden, saygısızlığınızdan, yemekhane sırasında çatal kaşığı almam azıcık uzun sürdü diye hadii diye tıslayan ve onun gibi sabırsız anlayışsız insanlardan, insan olamayışınızdan, dost olamayışınızdan, sizi her dakika görenden gram utanmayışınızdan.. kalbinizi kullanın, toplum olarak ihtiyacımız olan bu.